Jest to po Katedrze największa gotycka świątynia Poznania. Fundacja kościoła przez Władysława Jagiełłę była oparta na legendzie o Trzech Hostiach, która przez wieki obrastała kolejnymi wątkami.

Liczne cuda i ozdrowienia sprawiły, że przez stulecia kościół był głównym sanktuarium Najświętszego Sakramentu w Królestwie Polskim.

Budynek zbudowany pierwotnie w formie pseudohalowej (boczne nawy nieznacznie obniżone w stosunku do nawy głównej) przetrwał w niezmienionej formie wraz z przylegającym doń klasztorem Karmelitów aż do potopu szwedzkiego, kiedy to został spalony przez wojska brandenburskie.

Po odbudowie świątyni część kościoła zyskała kształty charakterystyczne dla baroku.

Położony na nadwarciańskich błoniach był wielokrotnie zalewany podczas powodzi.

Do dzisiaj zachowały się tabliczki dokumentujące poziom wody w latach 1698, 1736 i 1888.